سی روز......

        

             یک سال اگرچه در زمین گِل بردیم

            غفلت‌زده، بار کج به منزل بردیم!

             مجنون خدا شدیم، اما یک ماه
           سی روزِ تمام، از خدا دل بردیم

            سی روز قشنگ، دوستت دارم را …
           دور از تو خدای خوب! یک دم حتی …

          رحمان و رحیمی، تو و آتش؟ هرگز
            ما را ز شرار قهر خود، خَلِّصْنا

          سی روز گذشت و سی اذان خندیدیم
           با روزه، به ماه مهربان خندیدیم

         بر سفره نور، نان و عرفان خوردیم
            آیینه شدیم و آسمان خندیدیم

          سی روز گذشت و سی غزل خندیدیم
           آیینه و نور در بغل، خندیدیم

           در لیله قدر، دل به لیلا دادیم
           در صبح وصال او، عسل خندیدیم

          سی آینه نور، سی سحر خندیدیم
           از سینه، غبار کینه پَر… خندیدیم

            در فصل پرندگی، قفس را مُردیم
            در عرشِ فرشته، بال و پر خندیدیم

          سی روز گذشت و سی صنم را کُشتیم
             با ذکر «صمد»، منم منم را کُشتیم

              اهریمن نَفس را زمین کوبیدیم
             «من رستم پیل افکنم!» را، کُشتیم

           هر چند هبوط، جان انسان را سوخت
           عصیان و گناه، روح ایمان را سوخت

            در لیله قدر، چون به حق برگشتیم
           بیداری ما، دماغ شیطان را سوخت

             سی روز «خلوص» را تبسم کردیم
           در محضر دوست، خویش را گم کردیم

               گفتیم خدا و دل بریدیم از خاک
              با لهجه آسمان، تکلم کردیم

            سی روز گذشت، سی شب نورانی
          بر خوانِ فرشته، سی سحر مهمانی

           سی فرصت ناب از برای توبه
            تا حضرت نَفس! را کنی قربانی

          سی روز گذشت و سی گلستان دیدیم
           نقشی ز جمال حضرت جان دیدیم

          از خویش برون زدیم و «یا هو» گفتیم
             در آینه صیام، انسان دیدیم

                        سی روز گذشت و عشق را فهمیدیم

            از حکمت آب و آینه پرسیدیم

            در لیله قدر، ذکر «یاهو» گفتیم
              در آینه سحر، خدا را دیدیم

          در مشهد عشق، گرم «یاهو» بودیم
              مهمان عزیز سفره او بودیم

             افطار به ذکر «یا رضا» وا کردیم
                ما دلشده «ضامن آهو» بودیم

               سی روز گذشت و عید فطرت آمد

                بوی خوش همدلی و وحدت آمد

                    خندید خدا و شد گلستان دنیا
                   ای دلشدگان! بهار رحمت آمد

               سی روز گذشت و سی سحر آیینه
                در پرتو روزه، صیقلی شد سینه

                 شد روزه و جمعه آمد و عید آمد
                ای خوب! ظهور کن در این آدینه