در اتاقی که پر است....

       

     در اتاقی که پر است از ابر و مه 

           دست هایم بوی باران می دهد

    عکس من در قاب می خندد به من    

                خنده اش بوی دبستان می دهد

         بوی باد از کوچه می آید و من 

                   در اتاقم چای را دم کرده ام

         با بخار گرم چایی سقف را        

                   پر ز باغ سرد شبنم کرده ام

           قل قل گرم سماور در اتاق     

                 می برد من را به عصر کوزه ها

           می برد تا لحظه ی افطارها    

                   می برد من را به ماه روزه ها

            لحظه ی افطار وقتی می رسید     

                         سفره پر می شد ز عطر کال یاس

         لحظه ای احساس می کردم که من    

                           نور دارم بر تنم جای لباس

            سبز می شد با پدر، باغ دعا           

                           نم می خواند از کتابی آشنا

              با فطیر تازه مادر می رسید     

                        دست هایش داشت بوی ربنا