یاد من باشد فردا دم صبح...

                

                          یاد من باشد فردا دم صبح
                              جور دیگر باشم
                         بد نگویم به هوا، آب، زمین
                       مهربان باشم، با مردم شهر
                       و فراموش کنم، هر چه گذشت
                           خانه‌ی دل، بتکانم از غم
                      و به دستمالی از جنس گذشت
                      بزدایم دیگر، تار کدورت، از دل
                   مشت را باز کنم، تا که دستی گردد
                             و به لبخندی خوش
                        دست در دست زمان بگذارم

                        یاد من باشد فردا دم صبح
                  به نسیم از سر صدق، سلامی بدهم
                    و به انگشت، نخی خواهم بست
                             تا فراموش نگردد فردا
               زندگی شیرین است، زندگی باید کرد
                             گرچه دیر است ولی
              کاسه‌ای آب به پشت سر لبخند بریزم ،شاید
                           به سلامت ز سفر برگردد
                           بذر امید بکارم، در دل
                                 لحظه را دریابم
                       من به بازار محبت بروم فردا صبح
                        مهربانی به خودم، عرضه کنم
                        یک بغل عشق از آنجا بخرم

                         یاد من باشد فردا حتما
               به سلامی، دل همسایه‌ی خود شاد کنم
               بگذرم از سر تقصیر رفیق، بنشینم دم در
                     چشم بر کوچه بدوزم با شوق
           تا که شاید برسد همسفری ، ببرد این دل مارا با خود
                       و بدانم دیگر، قهر هم چیز بدیست

                         یاد من باشد فردا حتما
                باور این را بکنم، که دگر فرصت نیست
                 و بدانم که اگر دیر کنم، مهلتی نیست مرا
                       و بدانم که شبی خواهم رفت
               و شبی هست، که نیست، پس از آن فردایی

                                 یاد من باشد
                            باز اگر فردا، غفلت کردم
                          آخرین لحظه‌ای از فردا شب
                            من به خود باز بگویم این را
                           مهربان باشم با مردم شهر
                         و فراموش کنم هر چه گذشت

ماه من غصه چرا؟

ماه من غصه  چرا؟

آسمان را بنگر، که هنوز، بعد صدها شب و روز

مثل آن روز نخست، گرم و آبی و پر از مهر به ما می خندد

یا زمینی را که، دلش از سردی شبهای خزان نه شکست و نه گرفت

بلکه از عاطفه لبریز شد و نفسی از سر امید کشید

و در آغاز بهار، دشتی از یاس سپید، زیر پاهامان ریخت

تا بگوید که هنوز، پر امنیت احساس خداست

ماه من غصه چرا؟

تو مرا داری و من هر شب و روز، آرزویم همه خوشبختی توست

ماه من، دل به غم دادن و از یاس سخنها گفتن

کار آنهایی نیست که خدا را دارند

ماه من، غم و اندوه اگر هم روزی، مثل باران بارید

یا دل شیشه ای ات از لب پنجره عشق، زمین خورد و شکست

با نگاهت به خدا چتر شادی وا کن

و بگو با دل خود که خدا هست، خدا هست هنوز

او همانیست که در تارترین لحظه شب، راه نورانی امید نشانم می داد

او همانیست که هر لحظه دلش می خواهد همه زندگی ام، غرق شادی باشد

ماه من...

غصه اگر هست بگو تا باشد

معنی خوشبختی، بودن اندوه است

این همه غصه و غم، این همه شادی و شور

چه بخواهی و چه نه، میوه یک باغند

همه را با هم و با عشق بچین، ولی از یاد مبر

پشت هر کوه بلند، سبزه زاری است پر از یاد خدا

و در آن باز کسی می خواند

که خدا هست

خدا هست

خدا هست هنوز...

بازگرد ای خاطرات کودکی....

 

بازگرد ای خاطرات کودکی   بر سوار اسبهای چوبکی

خاطرات کودکی زیباترند     یادگاران کهن ماناترند

درسهای سال اول ساده بود    آب را بابا به سارا داده بود

درس پند آموز روباه و خروس    روبه مکارو دزد و چاپلوس

روز مهمانی کوکب خانم است   سفره پر از بوی نان گندم است

کاکلی گنجشککی باهوش بود    فیل نادانی برایش موش بود

باوجود سوز و سرمای شدید    ریزعلی پیراهن از تن می درید

تا درون نیمکت جا می شدیم    ما پر از تصمیم کبری می شدیم

پاک کن هایی ز پاکی داشتیم   یک تراش سرخ لاکی داشتیم

کیفمان چفتی به رنگ زرد داشت   دوشمان از حلقه هایش درد داشت

گرمی دستانمان از آه بود    برگ دفترها به رنگ کاه بود

همکلاسی های درد و رنج و کار   بچه های جامه های وصله دار

بچه های دکه سیگار سرد   کودکان کوچک اما مرد مرد

کاش هرگز زنگ تفریحی نبود  جمع بودن بود و تفریقی نبود

کاش می شد باز کوچک می شدیم   لااقل یک روز کودک می شدیم

یاد آن آموزگار ساده پوش       یاد آن گچ ها که بودش روی دوش

ای معلم نام و هم یادت بخیر       یاد درس آب و بابایت بخیر

ای دبستانی ترین احساس من   بازگرد این مشق ها را خط بزن

گفتگوی صمیمی مادر با دخترش

       

   

زهرا مامان بیا صمیمی باشیم     مثل دو تا دوست قدیمی باشیم
بیا با هم حرف بزنیم بخندیم      در رو به روی غصه ها ببندیم
درسته دختر خوبه دلبر باشه    تو خوشگلی از همه کس سر باشه

جلوه تو ذات دختره می دونم       کار خداست مقدره می دونم

همه می گن دخترا برگ گلن        دادش میگه البته یه کم خلن

چسب روی دماغ یعنی که زشتن   به فکر خط خطی سرنوشتن
پشت این رنگ و روغنا دروغه     پشت اینا یه طرح بی فروغه
مردا میگن که خوشگلا نجیبن      راستش و بخوای دخترا مثل سیبن

سیب زمین افتاده بو نداره         رهگذر هم پا رو دلش می ذاره

سیب های روی شاخه چیدن دارن     از دست باغبون خریدن دارن
بهار خانوم دل نگرون توام              دلواپس روز خزون توام
حالا که می خوای بری توی خیابون    خودتو بگیر چراغ نده تو میدون

وقتی که حوا پا گذاشت تو عالم     به دو می خواست بره به سمت آدم

زد تو سرش فرشته گفت: حاج خانوم     چه میکنی فردا با حرف مردم
روتو بگیر با این لپای داغت            بشین بذار آدم بیاد سراغت
آره مامان اینم حرف کمی نیست      حجب و حیا قصه مبهمی نیست

این روسری یعنی که تو نجیبی      شکوفه معطر یه سیبی

این روسری پرچم اعتقاده           نباشه گلبرگها اسیر باده
زلفاتو از روسری بیرون نذار       چشمای هیز و سمت زلفات نیار
مردای خوب پرده دری نمی خوان   عشقای لوس سرسری نمی خوان

باید بدونی زندگی بازی نیست     توهم قرص های اکستازی نیست

اونهایی که پلاس کافی شاپن         احساسات دخترارو می قاپن
اونی که می ره پارتی های شبونه     تو کار و بار انگل دیگرونه
مردای خوب کاری و اهل دلن          مردای بد توی خیابون ولن

مردای خوب فقط نجابت می خوان    از زنشون غرور و غیرت می خوان

علاف مو فشن که مرد نمیشه       تا لنگ ظهر به رختخواب سیر بشه
مردی که قیچی میزنه به ابرو        از اون نگیر سراغ زور بازو
مردی که بند انداخته مرده؟ نه نیست  برا کسی شریک درده ؟ نه نیست

جوهر مردی نداره ، زغاله       نه مرده و نه زن ؛ تو حس و حاله

برقِ لب و کرم که اومد تو کار    مردونگی برو خدا نگه دار
ابرو کمون خیابونا شلوغن        پر از فریب حرفای دروغن
دوسِت دارم دیونتم ، اسیرم        یه روز اگه نبینمت میمیرم

یک دو روز بعد تو همین خیابون   یه لیلی دیگه ست کنار مجنون

برا کسی بمیر که راستی مرده     جر نزنه ، نپیچه ، برنگرده
بله به کسی بگو که عاشق باشه  تو حرف عاشقونه صادق باشه
یعنی باید شیفته روحت باشه       تشنه چشمه شکوهت باشه

آره گلم سرت رو درد نیارم     ای لوده بازی ها رو دوست ندارم

گیس طلایی به چشماشون زل نزن   با فوکلات به دستاشون پل نزن
همپای دخترای بد راه نرو       با چشم باز مامان توی چاه نرو

زنگ انشاء

                          

           صبح یک روز سرد پائیزی      روزی از روزهای اول سال

           بچه ها در کلاس جنگل سبز     جمع بودند دور هم خوشحال

           بچه ها غرق گفتگو بودند          باز هم در کلاس غوغا بود

        هر یکی برگ کوچکی در دست!    باز انگار زنگ انشاء بود

         تا معلم ز گرد راه رسید              گفت:با چهره ای پر از خنده

        باز موضوع تازه ای داریم             آرزوی شما در آینده

       شبنم از روی برگ گل برخواست      گفت:می خواهم آفتاب شوم

        ذره ذره به آسمان بروم                 ابر باشم دوباره آب شوم

       دانه آرام بر زمین غلتید             رفت و انشای کوچکش را خواند

       گفت:باغی بزرگ خواهم شد        تا ابد سبز سبز خواهم ماند

        غنچه هم گفت:گرچه دلتنگم         مثل لبخند باز خواهم شد

       با نسیم بهار و بلبل باغ             گرم راز و نیاز خواهم شد

      جوجه گنجشک گفت:می خواهم    فارغ از سنگ بچه ها باشم

      روی هر شاخه جیک جیک کنم        در دل آسمان رها باشم

    جوجه کوچک پرستو گفت:             کاش با باد رهسپار شوم

    تا افق های دور کوچ کنم              باز پیغمبر بهار باشم

    جوجه های کبوتران گفتند:           کاش می شد کنار هم باشیم

    توی گلدسته های یک گنبد          روز و شب زایر حرم باشیم

     زنگ تفریح که زده شد             باز هم در کلاس غوغا شد

   هریک از بچه ها به سویی رفت     و معلم دوباره تنها شد

  با خودش زیر لب چنین می گفت:     آرزوهایتان چه رنگین است

   کاش روزی به کام خود برسید          بچه ها آرزوی من این است