توی نجف یه خونه بود....

   

  توی نجف یه خونه بود که دیواراش کاهگلی بود

    اسم صاحب اون خونه مولای مردا علی بود
    

  نصف شبا بلند می شد یه کیسه داشت که بر می داشت

  خرما و نون و خوردنی هر چی که داشت تو اون می ذاشت
    

      راهی ی کوچه ها می شد تا یتیمارو سیر کنه

         تا سفره ی خالیشونو پُر از نون و پنیر کنه
       

        شب تا سحر پرسه می زد پس کوچه های کوفه رو

            تا پُرِ بارون بکنه باغای بی شکوفه رو
        

         عبادت علی مگه می تونه غیر از این باشه

           باید مثِ علی باشه هر کی که اهل دین باشه
          

             بعدِ علی کی می تونه محرم رازِ من باشه

            دردِ دلم رو گوش کنه تا چاره سازِ من باشه
        

         فردا اگه مهدی بیاد دردا رو درمون می کنه

           آسمون شهرمونو ستاره بارون می کنه
           

            چشاتو وا کن آقا جون بالای خستمو ببین

             منو نگا کن آقا جون دل شکستمو ببین

شب قدر....

 

    شب قدر است و امشب راز دارم
       نگه تا صبح امشب باز دارم

      شب قدر است و باید قدر دانم

        قدم در پیشگاه قدر دانم

   شب قدر است و امشب هجر مولاست

     دلم از عشق، پر شور و غوغاست

      شب قدراست و اخترها غمینند

       تو گویى جملگى سر در جبینند

        بلى امشب شب بیمارى اوست

        شب تودیع یار خوب و نیکوست

      شب سرخ شهادت بین تو امشب

        شب درد سعادت بین تو امشب

     چه امشب دیده‏اش خونبار و گریان
         نظر افکند او بر شیر یزدان

         على اى فاتح هم بدر و خیبر

        على اى بر یتیمان جمله سرور

       سر خونین خود بردار اى دوست

     ببین زینب که طور، رخساره‏ ى اوست

      حسن بنگر، حسین و هم ابوالفضل

         عنایت کن، کرم بنما، نما بذل

زندگی...

    

زندگی ، سبزترین آیه ، در اندیشه برگ

زندگی ، خاطر دریایی یک قطره ، در آرامش رود

زندگی ، حس شکوفایی یک مزرعه ، در باور بذر

زندگی ، باور دریاست در اندیشه ماهی ، در تنگ

زندگی ، ترجمه روشن خاک است ، در آیینه عشق

زندگی ، فهم نفهمیدن هاست

زندگی ، پنجره ای باز، به دنیای وجود

تا که این پنجره باز است ، جهانی با ماست

آسمان ، نور ، خدا ، عشق ، سعادت با ماست

فرصت بازی این پنجره را دریابیم

در نبندیم به نور ، در نبندیم به آرامش پر مهر نسیم

پرده از ساحت دل برگیریم

رو به این پنجره، با شوق، سلامی بکنیم
زندگی ، رسم پذیرایی از تقدیر است
وزن خوشبختی من ، وزن رضایتمندی ست

زندگی ، شاید شعر پدرم بود که خواند
چای مادر ، که مرا گرم نمود
نان خواهر ، که به ماهی ها داد

زندگی شاید آن لبخندی ست ، که دریغش کردیم
زندگی زمزمه پاک حیات ست ، میان دو سکوت
زندگی ، خاطره آمدن و رفتن ماست لحظه آمدن و رفتن ما ، تنهایی ست
من دلم می خواهد
قدر این خاطره را دریابیم.

در اتاقی که پر است....

       

     در اتاقی که پر است از ابر و مه 

           دست هایم بوی باران می دهد

    عکس من در قاب می خندد به من    

                خنده اش بوی دبستان می دهد

         بوی باد از کوچه می آید و من 

                   در اتاقم چای را دم کرده ام

         با بخار گرم چایی سقف را        

                   پر ز باغ سرد شبنم کرده ام

           قل قل گرم سماور در اتاق     

                 می برد من را به عصر کوزه ها

           می برد تا لحظه ی افطارها    

                   می برد من را به ماه روزه ها

            لحظه ی افطار وقتی می رسید     

                         سفره پر می شد ز عطر کال یاس

         لحظه ای احساس می کردم که من    

                           نور دارم بر تنم جای لباس

            سبز می شد با پدر، باغ دعا           

                           نم می خواند از کتابی آشنا

              با فطیر تازه مادر می رسید     

                        دست هایش داشت بوی ربنا

منم زیبا...

منم زیبا

که زیبا بنده ام را دوست میدارم

تو بگشا گوش دل پروردگارت با تو میگوید

ترا در بیکران دنیای تنهایان

رهایت من نخواهم کرد

رها کن غیر من را آشتی کن با خدای خود

تو غیر از من چه میجویی؟

تو با هر کس به غیر از من چه میگویی؟

تو راه بندگی طی کن عزیز من، خدایی خوب میدانم

تو دعوت کن مرا با خود به اشکی، یا خدایی میهمانم کن

که من چشمان اشک آلوده ات را دوست میدارم

طلب کن خالق خود را، بجو ما را تو خواهی یافت

که عاشق میشوی بر ما و عاشق میشوم بر تو که

وصل عاشق و معشوق هم، آهسته میگویم، خدایی عالمی دارد

تویی زیباتر از خورشید زیبایم، تویی والاترین مهمان دنیایم

که دنیا بی تو چیزی چون تورا کم داشت

وقتی تو را من آفریدم بر خودم احسنت میگفتم

مگر آیا کسی هم با خدایش قهر میگردد؟

هزاران توبه ات را گرچه بشکستی؛ ببینم من تورا از درگهم راندم؟

که میترساندت از من؟ رها کن آن خدای دور؟!

آن نامهربان معبود. آن مخلوق خود را

این منم پروردگار مهربانت.خالقت. اینک صدایم کن مرا. با قطره ی اشکی

به پیش آور دو دست خالی خود را. با زبان بسته ات کاری ندارم

لیک غوغای دل بشکسته ات را من شنیدم

غریب این زمین خاکی ام. آیا عزیزم حاجتی داری؟

بگو جز من کس دیگر نمیفهمد. به نجوایی صدایم کن. بدان آغوش من باز است

قسم بر عاشقان پاک با ایمان

قسم بر اسبهای خسته در میدان

تو را در بهترین اوقات آوردم

قسم بر عصر روشن، تکیه کن بر من

قسم بر روز، هنگامی که عالم را بگیرد نور

قسم بر اختران روشن اما دور، رهایت من نخواهم کرد

برای درک آغوشم، شروع کن، یک قدم با تو

تمام گامهای مانده اش با من

تو بگشا گوش دل پروردگارت با تو میگوید

تورا در بیکران دنیای تنهایان. رهایت من نخواهم کرد