بانــــوی بهــــــار
اشعار دلنشین و خودمونی
بانــــوی بهــــــار
اشعار دلنشین و خودمونیسفری باید کرد....
سفری باید کرد!
دست در دست هزاران غمخوار
مقصدی باید یافت
در جهانی سرشار
از شکوفایی و از عطر بهار
هر کجای دنیا
ریشه در خاک زمین باید داشت
هر کجای دنیا
می توان بوته ی »خوبی» را کاشت
می توان دست به دست هم داد
هر کجای دنیا
پرچم صلح و صفا را افراشت
می توان فاصله ها را برداشت!
سفری باید کرد!
به جهانی که به اندازه ی یک گام نگه فاصله نیست
پای دل را بکشیم آن سوتر
پشت دیوار، دلی هست شبیه دل ما
هشدار،هشدار
زیر این گنبد آبی بلند
من و تو ،ما باشیم
من و تو جا نگذاریم محبت را در حیطه ی باغ خودمان!
فکر آن غنچه ی پژمرده ز دود
فکر آن ریشه ی محروم ز کود
فکر هر بود و نبود، باید بود!
من و تو ،ما باید!
گل عاشق باشیم
در کویر دلها
چون شقایق باشیم
شاخساران حقیقت بزنیم
روی هر غنچه و هر گل،هر خار
«خار هم در بغل گل زیباست
گل بی خار نماد تنهاست»
من و تو، ما، باید
رفت و روبی بکنیم
دل خود را ز زمستان یار
من و تو ،ما،باید
سر به سجاده ی سبزی بنهیم
گفتگویی بکنیم
با خداوند بهار!
سفری باید کرد....
تا شقایق هست زندگی باید کرد.....
دشت هایی چه فراخ
کوه هایی چه بلنددر گلستانه چه بوی علفی می آید
من در این آبادی پی چیزی می گردم
پی خوابی شاید پی نوری ریگی لبخندی
پشت تبریزیها
غفلت پاکی بود که صدایم می زد
پای نیزاری ماندم باد می آمد گوش می دادم
چه کسی با من حرف می زد
سوسماری لغزید
راه افتادم
یونجه زاری سر راه
بعد جالیز خیار بوته های گل رنگ
و فراموشی خاک
لب آبی
گیوه ها را کندم
و نشستم پاها در آب
من چه سبزم امروز
و چه اندازه تنم هوشیار است
نکند اندوهی سر رسد از سر کوه
چه کسی پشت درختان است
هیچ می چرد گاوی در کوه
ظهر تابستان است
سایه ها می دانند که چه تابستانی است
سایه هایی بی لک
گوشه ای روشن و پاک
کودکان احساس
جای بازی اینجاست
زندگی خالی نیست
مهربانی هست، سیب هست، ایمان هست
آری
تا شقایق هست زندگی باید کرد
در دل من چیزی است مثل یک بیشه نور
مثل خواب دم صبح
و چنان بی تابم
که دلم می خواهد
بدوم تا ته دشت
بروم تا سر کوه
دورها آوایی است که مرا می خواند...
پا به پای کودکی هایم بیا.....
پا بکوب و لج کن و راضی نشو
بچه های کوچه را هم کن خبر
خاله بازی کن به رسم کودکی
طعم چای و قوری گلدارمان
مادری از جنس باران داشتیم
یا پدر اسطوره دنیای ما
قصه های هر شب مادربزرگ
غصه هرگز فرصت جولان نداشت
هر کسی رنگ خودش بی شیله بود
ای شریک نان و گردو و پنیر !
مثل تو دیگر کسی یکرنگ نیست
حال ما را از کسی پرسیده ای ؟
حسرت پرواز داری در قفس؟
سادگی هایت برایت تنگ نیست ؟
رنگ دنیایت هنوزم آبی است ؟
هرکجایی شعر باران را بخوان
باز باران با ترانه ، گریه کن !
ای رفیق روز های گرم و سرد